Strategic Culture Foundation: Uiteenvallen EU is niet meer te stoppen

‘Eenheid EU is niets anders dan een mythe’

EU ‘minister’ van BuZa schreef een jaar geleden niet voor niets dat ‘het doel, zelfs het bestaan, van onze Unie ter discussie wordt gesteld.’ Hoe graag ‘Brussel’ ook anders wil doen voorkomen, ons continent is anno 2017 verdeeld in allerlei clubjes en elkaar soms overlappende, soms bestrijdende mini-coalities. ‘Europa heeft het nog nooit zo moeilijk gehad,’ aldus Gorka. ‘Het domino effect dat met de Brexit begon zet de kettingreactie in heel Europa voort. Het wemelt van de crises, die allemaal worden aangewakkerd omdat mensen hun nationale en regionale identiteit uiteindelijk boven die van de staat of supranationale (= EU) projecten stellen.’

Brussels zo vaak geuite ‘eenheid van de EU’ is ‘niets anders dan een mythe’. De Unie raakt steeds meer verdeeld tussen allerlei politieke allianties. De failliete Zuid Europese staten willen meer integratie, want dat betekent nog meer miljarden uit Noord Europa om hun veel te hoge uitgavenpatroon in stand te kunnen houden. De Visegrad groep, bestaande uit Polen, Hongarije, Tsjechië en Slowakije, weigeren mee te werken met de door Brussel geëiste massa immigratie van miljoenen moslims, die onze samenleving en cultuur permanent zal veranderen.

‘Europa van twee snelheden’ zal spanningen verder vergroten

In de door velen gehate kantoorgebouwen van de EU wordt daarom al langer gesproken van een Europa van ‘twee snelheden’, waarbij een kerngroep in versneld tempo verder integreert naar een ‘federale unie’, en de overige dat in (veel) langzamer tempo ‘mogen’ doen. In december wordt een definitief besluit verwacht, wat er op zal neerkomen dat onder andere de Nederlandse soevereiniteit zal worden opgeheven, en wij stap voor stap gedwongen zullen opgaan in een door Duitsland en Frankrijk gecontroleerde superstaat, die ook kernlanden zoals België en Oostenrijk zal bevatten.

De oprichting van die EU-superstaat zal zo goed als zeker beginnen met een eigen minister van Financiën voor de eurozone, een soort ‘economische regering’, de invoering van gemeenschappelijke belastingen, en -zoals Frankrijk graag wil- gemeenschappelijke uitkeringen (gefinancierd met Duitse en Nederlandse miljarden). Van het in de maak zijnde kabinet zijn D66 en VVD grote voorstanders van dit traject, zal het CDA zoals altijd meewaaien, ongeacht uit welke hoek de wind komt, en zal de eurokritische CU te weinig in de melk te brokkelen hebben om de feitelijke opheffing van Nederland -ook al zal dit worden ontkend- tegen te houden.

Het ‘Europa van twee snelheden’ zal de rust niet doen terugkeren – integendeel. De verdeeldheid en spanningen tussen de twee blokken zal verder toenemen, omdat alleen Berlijn en Parijs het voor het zeggen krijgen, en de rest –ook binnen het blok- alleen maar ‘ja’ mag knikken. Landen in de periferie zullen buiten het grote besluitvormingsproces worden gehouden, zoals nu al gebeurt met Polen, omdat dat land pertinent weigert zich door middel van massale immigratie te laten islamiseren.

Tal van groeiende afscheidingsbewegingen

Daar komt bovenop dat er in diverse EU staten allerlei afscheidingsbewegingen zijn die almaar populairder worden. Twee partijen in Catalonië, die samen een meerderheid in het parlement hebben, willen op 1 oktober een referendum over afscheiding van Spanje houden, ook al is de regering in Madrid daar fel tegenstander van, en wordt met allerlei juridische maatregelen en sancties gedreigd. Peilingen wijzen overigens uit dat 70% van de Catalanen voor het referendum is, maar dat voor- en tegenstanders elkaar redelijk in evenwicht houden.

Ook Spaans Baskenland, dat deels in Frankrijk ligt, heeft de droom van onafhankelijkheid nog steeds niet opgegeven. In Beieren bestaat eveneens een afscheidingsbeweging, die dankzij de enorme problemen met het almaar groter wordende aantal moslimmigranten snel aan populariteit wint. Daarnaast willen ook de Serven in Bosnië onafhankelijk worden, of zich aansluiten bij Servië.

De Schotten zouden na de Brexit een referendum willen houden over afscheiding van het Verenigd Koninkrijk. In Italië zijn de twee rijkste regio’s, Lombardia en Veneto, het zat door de regering in Rome als melkkoe te worden gebruikt. Zij willen net als de Catalanen in oktober referendums houden om daarmee meer onafhankelijkheid af te dwingen. Ook Zuid Tirol heeft al een poosje zijn eigen dromen over afscheiding van Italië.

Dan hebben we natuurlijk nog Vlaanderen en Wallonië, en separatistische bewegingen in Wales, Cornwall, Noord Ierland, Galicië en Aragon (Spanje), Silezië (Polen), Sardinië (Italië), Bretagne, L’Occitane, Alsace en Savoie (Frankrijk), de Aaland eilanden (Finland), de Faeröer eilanden (Denemarken), en andere, kleinere gebieden in Italië en Spanje, en zelfs in Monaco. Gorka’s conclusie: ‘Hoe meer geïntegreerd Europa wordt, hoe meer afscheidingsbewegingen er op het continent ontstaan.’ (1)

Brussel treedt in voetsporen van Napoleon en Hitler

Als men in Brussel en andere Europese hoofdsteden ook maar iets van de geschiedenis had geleerd, dan had men kunnen weten dat het streven naar één groot Europees rijk, waarin de grenzen zijn uitgewist en een centrale regering alles bepaalt, in alle gevallen op een compleet drama met veel bloedvergieten uitloopt (denk aan Napoleon en Hitler).

Desondanks denken de eurofielen in Brussel dat het hen wèl zal gaan lukken. Veel analisten en historici waarschuwen al jaren tegen dit van ieder realiteitsbesef gespeende megalomane streven, omdat hierdoor een nieuw tiranniek bewind in Europa zal ontstaan, dat alle oppositie met almaar harder worden maatregelen de mond zal snoeren – iets dat overigens al aan het gebeuren is.

Het uiteenvallen van de EU kan voor iedere vrijheidslievende burger, die nog enige waarde hecht aan soevereiniteit en zelfbeschikkingsrecht, dan ook niet snel genoeg komen. Want de hoop dat men in Brussel tot bezinning komt, kunnen we gezien de almaar totalitairder optredende Europese Commissie definitief laten varen.

David D. Letterman

(1) Strategic Culture Foundation via Zero Hedge
(2) Xandernieuws