Bekende Bijbelse eindtijdprofetieën in vervulling?
Tot zover het oog rijkt louter ruïnes van een ooit bloeiende en welvarende stad.
‘Zie, Damascus wordt weggenomen, zodat het geen stad meer is: het wordt een puinhoop, een bouwval.’ Deze Bijbelse eindtijdprofetie (Jesaja 17:1) is nog niet vervuld, omdat de stad altijd bewoond is gebleven. Tientallen jaren lang werd gedacht dat Damascus tijdens een toekomstige oorlog met Israël door een atoombom zou worden verwoest. Recente beelden van de Syrische hoofdstad onthullen dat er ook een ander scenario mogelijk is: Damascus is op dit moment langzaam stervende en vervalt stap voor stap tot één grote puinhoop, een ruïne.
Dankzij de Russen is president Bashar Assad weer aan de winnende hand, zo schrijft ook de vermaarde onderzoeksjournalist Seymour Hersh. Zelfs de Amerikanen erkennen dat Moskou een buitengewoon effectieve militaire campagne in Syrië voert, waar het Pentagon niet aan kan tippen (2).
Desondanks laten even indrukwekkende als huiveringwekkende beelden van Russia Today zien dat er van de hoofdstad Damascus weinig meer is overgebleven. Ontelbare gebouwen zijn in puin geschoten, en grote delen van de stad zijn letterlijk één grote, tot stof vervallende ruïne geworden:
Nog steeds gevechten in de stad
Assad erkende onlangs dat het grootste deel van de infrastructuur in zijn land is vernietigd. Ook in Damascus wordt nog steeds gevochten, en maken iedere nacht tientallen nieuwe granaten de verwoestingen nog groter. Van de weinige bewoners die nog zijn overgebleven raken daarbij altijd wel een paar gewond of hun leven kwijt. Ondertussen horen de overlevenden hoe het leger in de verte terugslaat met het afwerpen van bomvaten op door de moslimrebellen beheerst gebied.
Hoewel er soms na iedere twee stadsblokken een militaire controlepost is, slagen de terroristen er iedere twee of drie weken in een autobom naar het centrum te smokkelen en tot ontploffing te brengen. Het zal dus weinig verbazen dat tussen de 20% en 50% van de Syriërs die werkzaam waren bij de overheid, bedrijven en internationale hulporganisaties hun land zijn ontvlucht, en hun spaargeld hebben gebruikt voor een ‘ticket’ naar Europa.
Mensen die echt hulp nodig hebben blijven achter
De enige Syriërs die nog blijven zijn degenen die het nog echt goed hebben en geen last hebben van de oorlog, en degenen die simpelweg geen geld en/of niet de gezondheid hebben om te vertrekken. Met andere woorden: de mensen die écht hulp nodig hebben blijven achter en worden ook door het Westen in de steek gelaten. Degenen die nog wel voor zichzelf kunnen zorgen –en eenvoudig enkele tientallen kilometers kunnen lopen om in veilig gebied te komen- zijn juist degenen die naar Europa gaan.
‘Arabieren vallen Arabieren aan’
Saada Shakouf, samen met honderdduizenden anderen gevlucht naar het veilige en oplevende Tartus, verloor haar zoon, die dienst deed in het leger van Assad, in de bloedige burgeroorlog. ‘Ooit zeiden we dat wij een Arabisch land waren, en de rest van de Arabieren steunden tegen Israël,’ zei ze bitter tegen een Westerse journalist. ‘Maar waar zijn die Arabieren nu? Ze vallen ons aan, ze vallen andere Arabieren aan. Wij geloven niet meer in het Arabische volk.’
Eindtijdprofetieën in vervulling?
Haar woorden doen denken aan een andere Bijbelse eindtijdprofetie: ‘Dan zal Ik op al mijn bergen het zwaard tegen hem oproepen…het zwaard van de een zal tegen de ander zijn.’ (Ezechiël 38:21). Dit staat duidelijk in het teken van de toekomstige islamitische coalitie (vs. 3-6) die kort voor de Wederkomst van de Messias een laatste massale aanval op Israël zal inzetten en daarmee ‘Armageddon’ zal veroorzaken (hoofdstuk 39).
Nu Damascus inderdaad tot een bouwval, een puinhoop, een ruïne vervalt, lijkt ook de vervulling van Ezechiël 38 en 39 niet ver weg meer, al wagen we ons zeker niet aan exacte voorspellingen.
David D. Letterman
(1) Foreign Policy via Zero Hedge
(2) Deutsche Wirtschafts Nachrichten